حدیث «حرمت آتش بر ذریه حضرت فاطمه»
آیا این روایت که «خداوند آتش را بر ذریه حضرت زهرا(س) حرام و آنان را از عذاب آتش مصون داشت» مستند است؟
روایت حرام شدن آتش بر فرزندان حضرت زهرا در منابع شیعه و سنی نقل شده است. در برخی احادیث، مقصود از «ذریه» تنها فرزندان بیواسطه حضرت زهرا(س) تفسیر شده است، نه تمامی نسل و نوادگان آن حضرت.
منابع روایت
در منابع شیعه و اهل سنت با تعابیر مختلف آمده است.[۱] در روایتی پیامبر(ص) فرمود:
| « | إِنَّ فَاطِمَه أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَحَرَّمَ اللَّهُ ذُرِّيَّتَهَا عَلَى النَّار[۲]
فاطمه(س) خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد. |
» |
منابع اهلسنت
علمای اهل سنت، این روایت را به تعابیر مختلف در کتب خود ذکر کردهاند. علامه امینی در کتاب «ثمرات الأسفار إلی الأقطار» اسناد مختلف این روایت را آورده است.[۳] برخی از روایات عبارتند از:
- طبرانی (۳۶۰هـ) روایتی را ذکر میکند که پیامبر(ص) به حضرت زهراء(س) فرمود: {{متن عربی|إِن الله عزوجل غیر معذبک وَلَا ولدک|ترجمه= خدای عز و جل تو و فرزدانت را عذاب نخواهد کرد[۴] به اعتقاد ابن حجر هیتمی تمام راویان این حدیث، ثقه هستند.[۵]
- عمر بن شاهین (۳۸۵هـ) آورده: رسول اکرم(ص) فرمود: «إن فاطمة رضي الله عنها أحصنت فرجها فحرمها الله وذريتها على النار؛ همانا فاطمه عفت خویش را نگهداشت، خدا او و ذریهاش را بر آتش حرام کرد.»[۶]
- حاکم نیسابوری (۴۰۵هـ) روایتی صحیحی آورده که رسول اکرم(ص) فرمود: «ان فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذريتها على النار؛ همانا فاطمه عفت خویش را نگهداشت، خدا ذریهاش را بر آتش حرام کرد.»[۷]
- ابوبکر بزاز (۴۱۴هـ) آورده: رسول اکرم(ص) فرمود: «إِنَّ فَاطِمَه أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَحَرَّمَ اللَّهُ ذُرِّيَّتَهَا عَلَى النَّار؛ فاطمه(س) خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد.»[۸][۹] حاکم نیشابوری این روایت را صحیح السند دانسته است.[۱۰]
- محب الدین طبری (۶۹۴هـ) مینویسد: علی(ع) از پیامبر(ص) سؤال کرد: «لم سمیت فاطمة، قَال إِن الله قد فطمها وذریتها عن النَّار یوم القیامة؛ چرا فاطمه نامیده شد؟ پیامبر فرمود: همانا خدا او و ذریهاش را از آتش جهنم در قیامت دور نگهداشته است.»[۱۱][۱۲]
- زرندی حنفی نقل میکند: رسول اکرم(ص) فرمود: «إِنَّ فَاطِمَه أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَحَرَّمَ اللَّهُ ذُرِّيَّتَهَا عَلَى النَّار؛ فاطمه خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد.»[۱۳]
منابع شیعه
- شیخ صدوق روایتی از پیامبر(ص) میآورد که فرمود: «إن فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار؛ فاطمه خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد.»[۱۴]
- شیخ طوسی مینویسد: رسولالله(ص) فرمود: «سمّیت فاطمة، لأنّ اللّه فطمها و ذرّیتها من النار؛ فاطمه نامیده شده چون خدا او و ذریهاش را از آتش دور نگه داشته است.»
شرح روایت
مراد از «ذریه» در روایت، فرزندان بلاواسطه حضرت زهرا(س) است، نه فرزندان با واسطه و نوادگان ایشان.[۱۶] این معنا در روایات شیعه و سنی به صراحت آمده است.[۱۷][۱۸]
- محمّد بن مروان گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم: آیا پیغمبر(ص) چنین فرموده است که: فاطمه خود را از آلوده شدن حفظ کرد و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد؟ حضرت فرمودند: آری، امّا مقصود از ذرّیهٔ آن بانو در این حدیث، حسن و حسین، زینب و امّ کلثوم است.[۱۹]
- حمّاد بن عثمان گوید: به امام صادق(ع) گفتم:فدایت گردم، معنی فرمایش پیغمبر خدا که:فاطمه پاکدامنی نمود و خدا ذریهٔ او را به آتش حرام کرد، چیست؟ فرمود: آنان که از آتش آزادند فرزندانی هستند که از رحم آن بانو متولّد گشتهاند، یعنی حسن و حسین، زینب و ام کلثوم.[۲۰]
راویان روایت دوم یعنی محمد بن الحسن بن أحمد بن الولید،[۲۱] محمد بن الحسن الصفار،[۲۲] عباس بن معروف،[۲۳] علی بن مهزیار،[۲۴] حسن بن علی الوشاء،[۲۵] محمد بن قاسم بن الفضیل،[۲۶] و حماد بن عثمان،[۲۷] همگی ثقه و مورد اعتماد هستند.
منابع
- ↑ السند، الشیخ محمد (۱۴۳۱). الوراثة الإصطفائیة لفاطمة الزهراء «علیها السلام». قم: باقیات. ص۳۷۹.
- ↑ ابن بابويه، محمد بن على، عيون أخبار الرضا عليه السلام، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۶۳.
- ↑ امینی، عبدالحسین (۱۴۲۹). ثمرات الأسفار إلی الأقطار. ج۲. بیروت: مرکز الغدیر للدراسات الإسلامیة. ص۲۴۷.
- ↑ أبوالقاسم الطبرانی، سلیمان بن أحمد (۱۴۱۵). المعجم الکبیر. ج۱۱. القاهرة: مکتبة ابن تیمیة. ص۲۶۳.
- ↑ الهیتمی، ابن حجر (۱۴۱۷). الصواعق المحرقة علی أهل الرفض والضلال والزندقة. ج۲. لبنان: مؤسسة الرسالة. ص۴۶۵.
- ↑ ابن شاهین، عمر بن شاهین (۱۴۱۱). فضائل سیدة النساء. قاهره: مکتبة التربیة الإسلامیة. ص۲۳.
- ↑ النیسابوری، الحاکم محمد بن عبدالله (۱۴۱۱). المستدرک علی الصحیحین. ج۳. بیروت: دار المعرفه. ص۱۵۲.
- ↑ البزاز، أبو بکر أحمد بن عمرو (۱۹۸۸). مسند البزار المنشور باسم البحر الزخار. ج۵. المدینة المنورة: مکتبة العلوم والحکم. ص۲۲۳.
- ↑ الدمشقی، تمام بن محمد (۱۴۱۲). الفوائد. ج۱. الریاض: مکتبة الرشد. ص۱۵۵.
- ↑ النیسابوری، الحاکم محمد بن عبدالله (۱۴۱۱). المستدرک علی الصحیحین. ج۳. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص۱۶۵.
- ↑ الطبری، محب الدین (۱۳۵۶). ذخائر العقبی فی مناقب ذویالقربی. قاهرة: دار الکتب المصریة. ص۲۶.
- ↑ ابن عراق الکنانی، علی بن محمد (۱۳۹۹). تنزیه الشریعة المرفوعة عن الأخبار الشنیعة الموضوعة. ج۱. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص۴۱۳.
- ↑ زرندی حنفی، محمد (۱۳۷۷). نظم درر السمطین. ص۱۸۰.
- ↑ ابن بابویه القمی، محمد بن علی. عیون أخبار الرضا(ع). ج۱. بیروت: منشورات مؤسسة الاعلمی. ص۶۸.
- ↑ طوسی، محمد بن الحسن (۱۴۱۴). الأمالی. قم: دارالثقافة. ص۵۷۰.
- ↑ ابن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص۱۰۶.
- ↑ ابن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص۱۰۶.
- ↑ الأصبهانی، أبو نعیم أحمد بن عبدالله (۱۴۱۰). تاریخ أصبهان = أخبار أصبهان. ج۲. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص۲۷۶قسمت «محمد بن منده بن مهربزد»
- ↑ ابن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص۱۰۶.
- ↑ ابن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص۱۰۶-۱۰۷.
- ↑ الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج۴. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص۱۷۰.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص۳۵۴.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص۲۷۱.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص۲۵۳.
- ↑ الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج۵. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص۳۵۱.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص۳۶۲.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص۱۴۳.


